Het gerechtshof ‘s-Hertogenbosch heeft de 36-jarige Onur K. veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf.
Hij is schuldig bevonden aan doodslag op zijn vrouw en de moord op zijn twee kinderen en moeder door hen te wurgen. Eerder had de rechtbank Zeeland-West-Brabant hem een gevangenisstraf van 30 jaar opgelegd.
De man had een gokverslaving en het gezin woonde bij de moeder van de man vanwege financiële problemen. Hoewel hij een nieuw huis had gekocht, ging de koop niet door vanwege wanbetaling. Desondanks dacht iedereen in de omgeving van het gezin dat ze binnenkort naar het nieuwe huis zouden verhuizen.
Op de ochtend van 27 maart 2020 had de moeder van het gezin nog contact via WhatsApp met haar moeder in het buitenland. Ook kwam er een familievriendin op bezoek in de woning van de moeder van de man. Hij vertelde haar dat zijn vrouw ziek was en boven lag te slapen. ’s Middags ging de moeder van de man met een vriendin wandelen toen de man haar belde met het verzoek om naar huis te komen en op haar kleinkind te passen. Toen ’s avonds een andere vriendin aan de deur kwam, beweerde de man dat zowel zijn vrouw als zijn moeder ziek in bed lagen.
Een dag later zochten de ouders van de vrouw opnieuw contact via WhatsApp, maar de berichten werden beantwoord door haar man. Na aandringen stuurde hij foto’s van zijn gezinsleden, waardoor de ouders van de vrouw begrepen dat hun dochter en kleinkinderen niet meer in leven waren. Later die dag ging ook de broer van de man naar de woning, waar hij de levenloze lichamen van het gezin aantrof. De man werd enkele dagen later door de politie gearresteerd.
De precieze reden waarom de man zijn gezinsleden en moeder heeft gedood, is onduidelijk gebleven. Hij heeft voornamelijk gebruikgemaakt van zijn zwijgrecht en heeft geen verantwoordelijkheid genomen voor zijn daden. Hij heeft een alternatief scenario gepresenteerd waarbij buitenlandse mannen, van wie hij geld zou hebben geleend, zijn familie hebben vermoord. Er is echter geen bewijs voor dit scenario in het dossier, en het hof acht het dan ook niet aannemelijk.
Het gerechtshof moest bepalen of er sprake was van moord of doodslag. De rechtbank had doodslag vastgesteld voor de vrouw en kinderen en moord voor de moeder. Om moord te bewijzen, moest het hof vaststellen dat de man voldoende tijd had om zich te beraden over zijn handelen.
Het hof oordeelde dat de dood van zijn vrouw als doodslag moet worden gezien. Hoewel het feit dat er oxycodon in haar lichaam werd aangetroffen, gezien zou kunnen worden als onderdeel van een vooropgezet plan, is dit op zichzelf onvoldoende om van voorbedachte raad te spreken. Het hof gaat ervan uit dat de man, nadat hij zijn vrouw had gedood, ook zijn kinderen heeft omgebracht. Volgens het hof had hij voldoende tijd om na te denken over de betekenis en gevolgen van zijn daad. Er zijn geen aanwijzingen in het dossier dat de man handelde uit een plotselinge gemoedsopwelling. Het hof acht moord bewezen.
Ten slotte belde de man zijn moeder met het verzoek om naar huis te komen en op zijn dochter te passen. Zonder te weten dat haar kleinkinderen en schoondochter al waren overleden, brachten de man en zijn moeder nog geruime tijd samen door in de woning. Nadat zij boven de levenloze lichamen van haar schoondochter en kleinkinderen had gezien, heeft de man bekend dat hij haar heeft gewurgd om haar pijn te besparen. Ook werden sporen van oxycodon in haar lichaam aangetroffen. Het hof concludeert dat de man voldoende tijd en gelegenheid had om zich te beraden en leidt daaruit af dat hij zijn moeder heeft vermoord.
Het hof oordeelt dat de zwaarst mogelijke straf, een levenslange gevangenisstraf, passend is in dit geval. De man heeft vier uitzonderlijk ernstige misdrijven gepleegd en heeft tot op heden geen enkele openheid van zaken gegeven. Sterker nog, hij heeft de nabestaanden onnodig extra leed toegebracht. De nabestaanden blijven achter met vragen over wat er precies met de slachtoffers is gebeurd.
In Nederland is een levenslange gevangenisstraf in principe ook daadwerkelijk levenslang. In 2017 is de straf weliswaar herzien zodat een veroordeelde na 25 jaar de mogelijkheid heeft tot een herbeoordeling en gratieverlening, maar het blijft een uitzonderlijke straf waarbij perspectief op vrijlating niet vanzelfsprekend is.